مسافرم
سلام داریم آروم آروم بار سفر را می بندیم نمی دونم دیگه فرصت می کنم قبل از رفتن به وب بیام یا نه اما گفتم فرصت را غنیمت بشمارم واینطور بنویسم
دارم میرمجایی که خیلی ها رفتند خیلی ها هم نرفتند .دارم میرم جایی که خیلی ها بودند خیلی ها هم نبودند. دارم میرم جایی که خیلی ها از اونجا پرکشیدند خیلی ها هم جاموندند. دارم میرم جایی که اگر پروانه داشته باشه فقط برای سوختنه یا نشانه سوختنه دارم میرم جایی که کبوتراش عاشقونه پر می زنند دارم میرم جایی که هر نفسش با عطر ویاد شهدا مخلوطه ودارم میرم جایی که محل شهادته و از خون کبوترهای عاشق خدا و اهل بیت وپیرو ولایت وامام رنگ سرخ به خود گرفته. دارم میرم شلمچه، طلائیه، فکه، دوکوهه، شرهانی، خرمشهر، اروند، شهدای هویزه، شهدای چزابه و...... راستی اینجاها که گفتم چه حسی درش هست که وقتی به یکی از اون بازمونده های جنگ میگم دارم میرم اشک تو چشماش حلقه میزنه یاد چی می افته همیشه این سوال برام پیش میاد که برای جاموندن خودش گریه می کنه؟ یا برای پر کشیدن رفقاش؟ یا برای اینکه غرق در دنیا شده وناخواسته تن به ذلت دنیا داده ؟ یه عدشون هم که اصلا اینجا نیستند هرنفسی که میره ومیاد با چرک وخون وسرفه است اما دستش را بالا میاره ومیگه خدایا راضیم به رضای تو ووقتی از رفقاش میگه گریه اش میگیره ومیگه اونها پاک بودند وخالص ولایق شهادت اما من چی؟ یه عدشون هم که قلیل هستند از رفتن خودشون پشیمونند اونقدر غرق در مادیات دنیا شدند که حتی حاضر نیستند اسم جبهه ورفقای شهیدشون را بشنوند.

خوب این شرح حال اونهاست شرح حال من بیچاره چیه؟ من دوست دارم برم یا بمونم. دوست دارم پر بکشم یا اندک دونه قفس را ترجیح میدم؟ غالب بر نفسم یا مغلوب؟ عقل بردلم حکم می کنه یا عشق الهی؟ کاشکی بتونم جواب سوالهام را پیدا کنم واونجا بتونم کاری برای خودم بکنم به امید دیدار همه رو دعا میکنم.... یاعلی مدد.